کاش

کاش پرنده ای بودم هر چند کوچک

اما دارای دو بال

فقط برای یک بار هم که شده پر می کشیدم

پر میکشیدم و صعود می کردم

دور می شدم از این زمین

به ابر غم می رسیدم

اشک می ریختم با سنگ صبورم

آری اشک ریختن را دوست دارم

اشک در فراغ ...

دیگر طاقت این زندگی را ندارم

باید رفت به جایی دور

باید گذاشت و رفت