آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی |  تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش
آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی |  تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

آیا دینداری با زندگی شاد منافات دارد؟

بسیاری از مردم به خصوص جوانان چنین می پندارند که دینداری با زندگی شاد منافات دارد. کسانی که دیندارترند از شادی کمتر در زندگی برخوردارند و کسانی که به احکام و آموزه های دین کمتر پایبندند در بهره برداری از لذت ها و شادی های زندگی آزادی بیشتری دارند... آیا این پندار صحیح است؟ و اساساً این پندار از کجا شکل گرفته است و منشأ آن چیست؟
 
ریشه یابی
ریشه این پندار را می توان در چند مورد خلاصه کرد:
1. نوع برخورد و مواجه ی برخی دینداران که – برخلاف دستورات و آموزه های اخلاقی اسلام – چهره ای عبوس و گرفته دارند و نیز با گلایه و نارضایتی به همه ی مسائل برخورد می کنند. گویی هیچ شادی و نشاطی در وجود آنان یافت نمی شود!
2. مراسم و برنامه هایی که در جامعه ی ما در ایام سوگواری برای پیشوایان و بزرگان دین برگزار می شود، نمود و گستره ی آن نسبت به مراسم شادی و سرور برای آن بزرگواران به مراتب بیشتر است. مثلاً برای عزاداری حضرت اباعبدلله الحسین(ع) معمولاً در ماه محرم و صفر مراسم و محافل برگزار می شود ولی به مناسبت میلاد مسعود آن حضرت تنها یک روز مراسم جشن و سرور برپا می شود، آن هم محدود و مختصر!


3. برخی احکام دینی محدودیت هایی ایجاد می کند که خود به خود شادی ها را محدود می سازد مثلاً حرمت لهو و لعب، ممنوع بودن موسیقی حرام، ممنوعیت اختلاط زن و مرد نامحرم و... این احکام بخشی از شادی ها و محافل و مراسم تفریحی را- که در میان غیرمتدینین رایج و معمول است- ممنوع می سازد و خود به خود زندگی شاد را از دینداران سلب می کند؛ همچنین احکام و دستوراتی که مانع درآمدهای حرام و یا اسراف و تبذیر است، خود زمینه های زندگی شاد را محدود می سازد.
4. بالاتر از همه برخی توصیه ها و دستورات دینی است که شادی را مذمت کرده و اندوه و غم را مورد ستایش قرار داده است. مفاهیمی چون گریه، ترس، عزاداری، ذکر مصیبت، اندوهگین بودن و... در فضای دینداری ارزش و تقدس یافته و خنده، قهقهه، پایکوبی، دست زدن و... مفاهیمی مذموم و بد تلقی می شود. این موارد زمینه و منشأ این برداشت می شود که دینداری با زندگی شاد منافات دارد بنابراین برای داشتن زندگی شاد نمی توان دیندار بود!
برای تبیین موضوع، باید ببینیم تعریف ما از دینداری و زندگی شاد چیست؟
دینداری
معنی صحیح و درست دینداری، باور به آموزه های اعتقادی دین و پایبندی به مقررات، احکام و ارزش های دینی است البته منظور ما از دین، نه هر چه که به عنوان دین شناخته می شود، بلکه اسلام ناب و حقیقی است. هر فرد یا جامعه ای که باورعمیق تر و جدی تری به مبانی اعتقادی اسلام داشته باشد و در عمل و رفتار هم چارچوب اسلامی را بیشتر و دقیق ترعمل کند، دیندارتر شمرده می شود. از آنجا که دین حق- یعنی اسلام ناب محمدی(ص)- موجب تأمین سعادت انسان و نشاندهنده راه خوشبختی حقیقی است و سعادت و خوشبختی شادی حقیقی و ماندگار را برای ما به وجود می آورد. بنابراین دینداری درست نمی تواند با شادی حقیقی ناسازگار و متضاد باشد. بله، برخی رفتارهای ناشایست کسانی که ادعای دینداری می کنند و آداب و رسوم غلطی که به نام دین در جوامع دینی جاری است، نباید به حساب دین گذاشته شود. دستورا ت دین به ما توصیه می کند که در مواجهه با یکدیگر چهره ای بشاش و شاد داشته باشیم و حتی اگر اندوه و غصه ای هم در درون ما وجود دارد آن را به رخ دیگران نکشیم و نگذاریم کام دیگران را تلخ کند.(1) اما بی توجهی به این دستورات، موجب برداشت غلط از دینداری می شود! در مورد مراسم و محافل عزاداری و سوگواری، تنها برای جریان کربلا و حماسه ی عاشورا است که توصیه های مؤکد و فراوان برای گریه و عزاداری شده است که علاوه بر ریشه های عاطفی این مسئله، زنده ماندن درس های زندگی سازعاشورا مدنظر بوده است. اما در کنار این توصیه ها، دستورات فراوانی هم برای شادی و سرور در مناسبت های شاد ارائه شده است. امامان ما فرموده اند که شیعیان ما- یعنی دینداران حقیقی- در شادی ما و سرور ما، شادمانند. (2)و در حزن و اندوه ما، اندوهگین. حالا اگر در جامعه ی ما تعادل رعایت نمی گردد و شادی و سرور در مناسبت های شاد به اندازه ی مراسم عزاداری و گریه اهمیت داده نمی شود، ناشی از برداشت ناقص وعادت غلط ((دینداران )) است نه اینکه ((دینداری صحیح و حقیقی)) آن را ایجاب کرده باشد!
به هر حال به نظر می رسد دینداری- به معنی صحیح و جامع آن – منافاتی با زندگی شاد- به معنی درست و عمیق آن – نداشته باشد، ولی نگاه و تعریف ما از ((زندگی شاد)) هم باید روشن شود تا پاسخ این پرسش کامل گردد.
زندگی شاد
شادی، همان حال خوش، انبساط خاطر و احساس مثبت و خوبی است که هر کدام از ما آن را تجربه کرده است. شنیدن خبری مسرت بخش، به دست آوردن موفقیتی علمی در حال پژوهش و مطالعه است، به راحتی از بسیاری خوشی ها و شادی های گذرا چشم می پوشد تا به خوشحالی و شادی ناشی از آن موفقیت علمی دست یابد. کارگر یا کارمندی که برای تأمین معاش خود و فراهم کردن زندگی راحت و شاد تلاش فشرده و خسته کننده ای را انجام می دهد، در این راه از بسیاری از لذت ها و شادی های زودگذر چشم می پوشد و حتی سختی ها و رنج هایی را تحمل می کند. پس از واقعیتی بدیهی است که: ((برای به دست آوردن لذت های بزرگتر و شادی های ماندگارتر، باید از لذت ها و خوشی های کوچک تر و پست تر صرفنظر کرد)) اگر اندکی روی همین قاعده تأمل و درنگ داشته باشیم، به راحتی درمی یابیم که انواع و اقسام شادی ها را باید طبقه بندی کرد و سپس برای زندگی شاد به تعریفی مناسب و صحیح دست یافت.
اقسام شادی ها
شادی ها گاه گذرا هستند و گاه ماندگار، گاه کاذبند و گاه حقیقی، گاه شخصی اند و گاه خانوادگی و یا ملی و نوعی، گاه سطحی اند و گاه عمیق، گاه مادی اند و گاه معنوی،... البته به دست آوردن هر شادی نیاز به تلاش دارد و هزینه ی خاص خود را می طلبد! این هزینه گاه مادی است و گاه معنوی و یا هر دو. شادی هایی در زندگی یافت می شوند که بسیار پرهزینه اند و هیچ فردعاقلی حاضر نیست هزینه های آن شادی را تحمل کند ولی برخی شادی ها کم هزینه اند یا ارزش آن را دارند که برای به دست آوردن آن، هزینه های فراوان تحمل شود. کسانی هستند که شادی شخصی خودشان برایشان مهمتر از هر چیز دیگری است و رنج و زیان دیگران برای آنان در ازای به دست آوردن آن شادی هیچ اهمیتی ندارد. کسی که باسرقت اموال یا تجاوز به ناموس دیگران برای خود شادی فراهم می سازد، آیا نمی اندیشد که هزینه ی شادی او را دیگران باید تحمل کنند؟ اکنون این سؤال را باید مطرح کرد که منظور از زندگی شاد چیست ؟ آیا تعاریف سطحی، مادی، گذرا و کاذب شادی است یا تعاریفی عمیق و معنوی و ماندگار؟!
به نظر می رسد، غالباً با معیارهای ناقص و سطحی زندگی شاد تعریف می شود. در سطح خرد می بینیم که بسیاری از افراد شادی های گذارا و مادی خود را به هر قیمتی بر شادی های ماندگار و معنوی خود و نیز بر شادی های دیگران ترجیح می دهند. در سطح کلان هم شاهد تأمین لذت و شادی برخی طبقات مرفه جامعه و یا شادی مادی و ظاهری برخی کشورها و ملت ها به بهای گزاف رنج و سختی و تباهی برای سایر طبقات یا سایر کشورها هستیم. آیا منظور از منافات بین دینداری و زندگی شاد، این گونه شادی هاست؟ اگر این طوراست باید تأکید کنیم که حقیقتاً دینداری با این گونه زندگی شاد قطعاً منافات دارد و اساساً دین حق اسلام ناب برای پیشگیری از اینگونه شادی ها ارائه شده است! دینداری حقیقی موجب می شود که ما از هر راه و وسیله ای درصدد کسب شادی های فردی و مادی خود نباشید. راحتی دیگران را به راحتی خود ترجیح دهیم و از این طریق به شادی های عمیق تر، متعالی تر و ماندگارتری دست یابیم.
توجه داشته باشیم که بسیاری از شادی های ما ناشی از شرایط و وضعیتی است که دیگران بوجود آوردند و یا ناشی از حماسه ای است که رنج و تلاش دیگران آن را خلق کرده است. شادی و لذت عمیق و گسترده ای که ملت ما در حماسه ی فتح خرمشهر به دست آورده اند و یا شادی تاریخی و ماندگار، از دستیابی به استقلال و آزادی و مردم سالاری دینی، نتیجه ی تلاش ها، مجاهدت ها و صرفنظر کردن تعداد بی شماری انسان های وارسته و فداکار از خوشی ها، شادی ها و لذت ها ی مادی و زودگذر خود بوده است. دینداری زمینه ها و عوامل و انگیزه های پیدایش چنین شادی هایی را فراهم می سازد.
بنابراین باید بر روی تعریف ((زندگی شاد)) تأمل کنیم. حقیقتاً زندگی شاد چیست؟ بله، بخشی از شادی های زندگی، شادی های شخصی، مادی و گذرا است، نمی توان این واقعیت را انکار کرد که هر انسانی به این گونه شادی ها نیاز دارد. دین این نیاز طبیعی را نه تنها قبیح و ترد نکرده است. که برای تأمین صحیح و درست آن، راهکارهای فراوان و آسانی را هم ارائه کرده، ولی مهم این است که فرد و جامعه ی دیندار زندگی را در زندگی مادی و حیات دنیوی محدود نمی کند. این کافران و منکران حقیقتند که جز ظواهر مادی نمی بینند و از زندگی اخروی و حیات ابدی غافلند.(3) ما اگر دیندار واقعی باشیم ، نباید تنها به زندگی شاد دنیوی بیندیشیم و نباید شادی زندگی پایدار و جاودان خود را از یاد ببریم. تأمین زندگی شاد به معنی واقعی آن، مستلزم هزینه هایی است که از جمله آن، چشم فروبستن از برخی شادی ها و لذت های دنیوی است. لذت های حرام که غالباً جایگزین حلال هم دارد و اگر به درستی نگریسته شود. شادی ناشی از آن، چندان هم خوشایند نیست.
اگرلذت ترک لذت بدانی --- دگرلذت نفس لذت ندانی
شادی های مادی وطبیعی
به هرحال شادی های طبیعی و مادی هم لازم و ضروری است به شرط اینکه اولاً تأمین این شادی ها به شادی های دیگر لطمه وارد نکند و ثانیاً این شادی ها، موجب رنج ها و دشواری های بعدی برای ما نباشد و ثالثاً این شادی ها، مانع دستیابی و چشیدن شادی های متعالی، معنوی و ماندگار نگردد.
اگر زندگی شاد را برای خود و دیگران با این سه اصل تطبیق دهیم و درصدد تأمین آن باشیم، دینداری نه تنها مانع آن نیست که فراهم کننده و تسهیل کننده آن هم هست. بار دیگر این سه اصل را مورد توجه و تأمل قرار دهیم .
1. شادی های مادی و طبیعی، گاه موجب سلب شادی های دیگران می شود. اسلام با قراردادن مقررات و احکام دقیق و گسترده، از این امر پیشگیری کرده است. قوانینی که مانع کسب درآمدهای حرام می شود، بخشی از مقررات اسلام در روابط زن و مرد، احکامی که حفظ حقوق دیگران را واجب می سازد و نیز وظایفی که اسلام برعهده ی همگان قرار می دهد تا شرایط مناسبی از نظر اخلاقی و فرهنگی در جامعه ایجاد گردد، همه برای آن است که تأمین شادی های مادی و طبیعی برای عمده ای از مردم، موجب سلب شادی دیگران نگردد.
2. بعضی از شادی های طبیعی و مادی مستلزم هزینه های گزافی است. گاهی یک لحظه ی هوسرانی – که شادی محدود و گذاریی را برای شخص به دنبال دارد- موجب یک عمر پشیمانی می شود! طبعاً انسان عاقل هرگز حاضر نیست برای این گونه شادی ها هزینه های زیادی را متحمل شود. اسلام هم محدودیت هایی را برای برخی شادی های طبیعی و مادی قرار داده تا چنین پیامدی نداشته باشد. حرمت مشروبات الکلی در اسلام، حرمت قمار و برخی معاملات و... این هدف را دنبال می کند.
3. مهمتر از همه، شادی های متعالی، ماندگار و اصیل است که غالباً قربانی شادی های سطحی، مادی و گذرا می گردد. دین حق – یعنی همان اسلام ناب و اصیل – با محدودکردن برخی شادی های مادی، زمینه را برای رسیدن به شادی ها ی معنوی و متعالی فراهم می سازد. فرد یا جامعه ای که همه همت و سرمایه خود را صرف شادی های زودگذر بنماید، قطعاً از شادی های معنوی محروم می ماند.
این حقیقت آشکاری است که همه ی عارفان و عالمان اخلاق و تربیت بر روی آن تأکید کرده اند و هر کسی کم و بیش آن را تجربه کرده است. دیدن نور معرفت در جان خویشتن مستلزم صرفنظر کردن از برخی لذتهای طبیعی است:
اندرون از طعام خالی دار --- تا در آن نور معرفت بینی
احکام اسلام تأمین کننده ی شادی های اصیل
دستورات و احکام اسلام در باب عبادات و کسب معرفت الهی و نیز برخی دستورات و مقررات اجتماعی واقتصادی اسلام، که به ظاهر محدودکننده ی لذت ها و خوشی های ما است دقیقاً به همین منظور قرار داده شده است. شادی معنوی کسی که با چشم پوشی از لذت های طبیعی و سیر و سلوک معنوی، لذت رابطه با خداوند را چشیده است، هرگز برای دیگران قابل فهم نیست، شادی عمیقی که فراتر از رنج ها و سختی های ظاهری برای یک انسان مجاهد و سخت کوش برای اطاعت امر خدا حاصل می شود، با شادی های سطحی و گذرا قابل مقایسه نمی باشد. بنابراین ظلم بزرگی به انسان ها است که آنان را تنها به شادی های ظاهری و مادی دل خوش و سرگرم کنیم. زندگی شاد را در چارچوب تنگ شادی های سطحی و گذرا تعریف نمائیم. چه محرومیتی دردناک تر و تأسف بارتر از محرومیت از شادی ها و لذت های متعالی و اصیل است؟
بنابراین اگر بگوییم که هدف اصلی دین و دینداری، دستیابی به زندگی شاد به معنی واقعی و کامل آن می باشد، سخنی به گزاف نگفته ایم.
در این صورت در می یابیم که بدون دینداری، نمیتوان به زندگی شاد دست یافت.
از همین رو قرآن کریم دینداران واقعی و هر انسانی راستین را به شادی ها و لذت های حقیقی بشارت می دهد و فاسقان و کافران را از غصه های ماندگار و وضعیت اندوهباری که برای خود رقم زده اند بیم می دهد.(4)
غم متعالی
همانگونه که شادی دارای سطوح و انواع مختلفی است. غم نیز چنین است. غصه های حقیر و اندوه های مادی و طبیعی، محدود و گذراهستند. اما نوعی غم متعالی و انسانی است که ناشی از احساس هبوط و دور افتادگی از حقیقت است. انسان فرهیخته ای که عالم طبیعت را پست ترین سطح حیات می بیند و خود را دورافتاده و در خراب آباد طبیعت می یابد، در این غم بزرگ لذتی متعالی را حس کند و نمی تواند دل خوش به زندگی غافلانه و شادی های کودکانه باشد! البته این غم، محدود به این عوالم خاکی است و در زندگی جاودانه از آن خبری نیست. این است که ارزش می یابد و در ادبیات عرفانی ما نیز خود را به صورت برجسته نشان می دهد.
گفتم غم تودارم گفتا غمت سرآید گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
این غم عرفانی که ناشی از هجران انسان از مبدأ خویش است، سیما و سیرت عارفان را تحت تأثیر خود قرار می دهد و ناظران را به شگفتی وامی دارد که چرا آنان به ((زندگی شاد)) پشت کرده اند.(5) غافل از آنکه :
در اندرون من خسته دل چه دانی چیست -- که من خموشم و او در فغان و در غوغاست !
نتیجه گیری
اگر تعریف خود از ((دینداری))، ((زندگی))، ((شادی و غم)) را مورد بازکاوی و تأمل قرار دهیم، خواهیم دید که دینداری حقیقی و پایبندی به ارزش های دینی، گر چه برخی شادی های مادی و طبیعی را محدودمی کنند ولی در عوض، لذت ها و شادی های ارزشمند و متعالی را برای فرد و جامعه دیندار به ارمغان می آورد. در برابر، آنچه را که انسان غافل از دین به عنوان((زندگی شاد)) برای خود می پندارد، چیزی جز شادی های سطحی و مادی نیست که علاوه بر محروم کردن دیگران از شادی، غالباً مستلزم هزینه های فراوان، پیامدهای تأسف بار و بالاتر از همه محروم شدن از لذت ها و خوشی های ابدی و معنوی است. اگر زندگی جاودان و ابدی انسان را در نظر بگیریم، زندگی شاد جز در پرتو دینداری تحقق نخواهد یافت و اگر زندگی شاد دنیوی را هم جستجوکنیم، با دینداری می توان به مصداق جامع متعادل و صحیحی از آن دست یافت. البته به شرط آنکه همه ابعاد دین را به درستی شناخته و بدان درعمل پایبند باشیم. ضمن اینکه برخی دریافت ها، رفتارها وعادات در بعضی از جوامع دینی از جهت عدم توجه به لذت ها و شادی های مشروع، قابل نقد است و باید اصلاح گردد.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد