آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی |  تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش
آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی |  تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

آموزش حرفه ای فروش و بازاریابی | تکنیک های فروش

تو همانی هستی که می اندیشی!!!

شنیده اید می گویند هرطور فکر کنی همان می شود؟ واقعیت این است که اگر ما به یک چیز بارها و بارها فکر کنیم، کم کم شروع می کنیم به باورکردن اینکه آن چیز درست و واقعی است. حالا تصور کنید افکار نادرست و منفی چقدر می توانند به ما آسیب برسانند.

اگر شما هم دچار الگوهای فکری اشتباه هستید، هرچه زودتر باید این افکار خودکار را متوقف کرده و آنها را با افکار واقعی تر و مثبت تری جایگزین کنید.

روان شناسان می گویند اگر افکارتان را تغییر دهید حالتان هم تغییر خواهد کرد. در اینجا نمونه ای از الگوهای ذهنی اشتباه و طرز برخورد با آنها را با هم مرور می کنیم.

برچسب زنی: رژیم غذایی تان را رعایت نکرده اید، با خودتان می گویید باز هم نتوانستم رژیم بگیرم و با این وضع هر روز چاق تر می شوم.

با این تفکر شما برچسب ناتوانی و تنبلی به خودتان زده اید و این طور نتیجه گیری می کنید که چون نمی توانید وزن کم کنید پس رژیم گرفتن بی فایده است.

بنابراین رژیم را رها می کنید و اتفاقا همان طور که فکر کرده اید، وزنتان زیادتر از قبل می شود. وقتی ما به خودمان برچسب می زنیم، رفتارمان را مطابق آن تغییر می دهیم. البته این ویژگی می تواند جنبه مثبت هم داشته باشد. کافی است به این فکر کنید که این فقط یک اشتباه کوچک و قابل جبران است. با این طرز فکر خیلی راحت موفق می شوید رژیمتان را ادامه دهید.

▪ فیلترهای ذهنی: هنگام رانندگی، یک راننده با خوشرویی به شما راه می دهد تا از فرعی به اصلی بپیچید ولی بعد یک راننده دیگر با سرعت جلویتان می پیچد. زیر لب غرغر می کنید که همه مردم این شهر بی ملاحظه اند و بد رانندگی می کنند.

در این حالت فقط اتفاقات بد زندگی در چشمتان جلوه می کنند و اتفاقات مثبت نادیده گرفته می شوند. یاد بگیرید که پشت هر ابری در جست وجوی نور خورشید باشید. شما می توانید تعیین کنید رویدادها چطور بر شما تاثیر بگذارند. اگر به رفتار راننده ای که به شما راه داد توجه می کردید، می توانستید احساستان را تغییر دهید.

▪ استدلال هیجانی: خانه حسابی به هم ریخته است، می خواهید خانه را تمیز کنید اما با نگاه کردن به اوضاع درهم و برهم خانه منصرف می شوید و با خودتان می گویید، اصلا این کار چه فایده ای دارد؟ فردا دوباره همه چیز به همین وضع برمی گردد.

فکرکردن درباره سنگینی کار، حس بدی در شما ایجاد می کند اما واقعا وضعیت آن قدرها هم ناامیدکننده نیست. نظافت خانه کار سختی نیست؛ شما فقط حس می کنید آماده این کار نیستید. بنابراین براساس این واقعیت که انجام این کار شما را خسته و کوفته می کند، نتیجه گیری می کنید که این کار بی فایده است.

وقتی حس می کنید که انجام کاری برایتان طاقت فرساست، بهتر است آن را به کارهای کوچک تر تقسیم کرده و بر حسب اهمیتی که دارند، اولویت بندی کنید. اولین کاری که در فهرست تان قرار دارد را انجام دهید. با این کار احساس خوبی به شما دست می دهد و آماده انجام کارهای بیشتر خواهید شد. سعی کنید گامی - هرچند کوچک - به سوی هدف بردارید. این کار احساس ناتوانی را از بین می برد.

▪ به خودگرفتن: فرزندتان خوب درس نمی خواند، شما حس می کنید مادر بدی هستید. فکر می کنید تقصیر شماست که فرزندتان خوب درس نمی خواند.

شما همه مسیولیت های مربوط به درس خواندن فرزندتان را برعهده می گیرید اما به این نکته توجه نمی کنید که فرزندتان یک انسان مستقل است و خودش مسیول کارهایش است. شما می توانید تا جایی که از دست تان برمی آید، او را راهنمایی کنید اما در نهایت خود اوست که فعالیت ها و اعمال اش را کنترل می کند.

احساس گناه شما تغییری در رفتار او به وجود نمی آورد؛ فقط خود او می تواند این کار را انجام دهد. بی اعتبارکردن نکات مثبت: دوست تان با دیدن عکس جدیدتان می گوید چقدر صورت ات در عکس زیبا افتاده. شما این تعریف را این طور پاسخ می دهید که حتما عکاس تصویر را دستکاری کرده است چون اصلا چهره قشنگی ندارید. ما بعضی وقت ها استاد منفی جلوه دادن نکات مثبت هستیم.

بخشی از این کار به خاطر کمبود اعتماد به نفس است؛ ما حس می کنیم که شایستگی چیزی را نداریم. برگرداندن این وضع درواقع بسیار آسان است؛ بار بعد که کسی از شما تعریف کرد، در مقابل آن ندای درونی ای که به شما می گوید شایسته این تعریف نیستید، مقاومت کنید. فقط کافی است بگویید متشکرم و لبخند بزنید. هرچقدر این کار را بیشتر تکرار کنید برایتان آسان تر می شود.

زود نتیجه گیری کردن: در رستوران منتظر دوست تان هستید. 20 دقیقه از قرار گذشته است. با خودتان فکر می کنید حتما کار اشتباهی از شما سر زده و دوست تان دارد شما را جریمه می کند، درحالی که او در ترافیک گیر کرده است؛ این یعنی عدم اعتماد به نفس.

شما بدترین حالت را درنظر می گیرید و از پیش، خود را برای ناراحت شدن آماده می کنید. زمانی که متوجه می شوید تمام نگرانی هایتان بی اساس بوده، خودتان را سرزنش می کنید. دفعه دیگر به نتیجه گیری هایتان شک کنید؛ با این کار بسیاری از نگرانی های غیرضروری را از خود دور می کنید.

▪ تعمیم افراطی: شما بیشتر وقت تان را در خانه می گذرانید. دوستان تان گاهی به شما پیشنهاد می کنند از خانه بیرون بروید و با دیگران باشید اما شما فکر می کنید تلاش برای ملاقات دیگران بی فایده است و هیچ کس واقعا شما را دوست ندارد و رفتار همه مردم ساختگی است.

در این حالت شما یک یا چند مورد خاص را درنظر می گیرید و فرض می کنید که بقیه موارد هم همین طور هستند. حتی باوجود اینکه یک گروه از مردم ممکن است وجوه مشترکی داشته باشند اما آنها آدم های مستقل و منحصر به فردی هستند. هیچ 2 آدمی مثل هم نیستند.

مکن است رفتار بعضی آدم ها ساختگی و تصنعی باشد؛ ممکن است آدم هایی باشند که شما را دوست نداشته باشند اما همه آدم ها این طور نیستند. با تصور اینکه هیچ کس شما را دوست ندارد، دیواری دور خودتان می کشید که مانع دستیابی شما به آن چیزی می شود که بیش از هر چیز به آن احتیاج دارید؛ یعنی دوستی.

بزرگ نمایی و کوچک نمایی: بین همکلاسی هایتان نشسته اید، همه به فکر راه حل مسیله ای هستند و شما پیشنهاد خوبی به ذهنتان می رسد که با گفتنش، دیگران شما را تحسین می کنند اما شما می گویید کاملا شانسی و اتفاقی به این نتیجه رسیده اید.

آیا تابه حال از ته یک تلسکوپ به چیزی نگاه کرده اید؟ همه چیزها نازک تر و کوچک تر از آنچه هستند دیده می شوند. اما هنگامی که از سر تلسکوپ نگاه کنید، همه چیز بزرگ تر به چشم می آید. افرادی که به دام بزرگ نمایی و کوچک نمایی گرفتار می شوند، انگار به تمام موفقیت هایشان از ته تلسکوپ و به تمام ناکامی هایشان از سر تلسکوپ نگاه می کنند. وقتی اشتباهی از شما سر می زند، بهتر است یک قدم عقب بگذارید و از کمی دورتر به موضوع نگاه کنید.

▪ بایدها و نبایدها: جلسه مهم کاری دارید. سر ساعت در محل جلسه حاضر می شوید اما مسیول جلسه دیرتر از دیگران می آید و جلسه با یک ساعت تاخیر برگزار می شود. در نهایت خشم همه وجودتان را می گیرد و به شدت عصبی و ناراحت می شوید.

شما فکر می کنید کارها همیشه باید درست و به موقع انجام شوند اما اگر واقع بین باشید متوجه می شوید که این طور نیست. آنچه را می توانید تغییر دهید و آنچه را که نمی توانید تغییر دهید، به عنوان بخشی از زندگی بپذیرید. فراموش نکنید سلامت ذهنی و روانی شما از شیوه ای که کارها باید انجام شود، مهم تر است.

▪ تفکر همه یا هیچ: تقاضای ترفیع کرده اید اما کار به فرد دیگری که از شما باتجربه تر است داده می شود. خیلی دوست داشتید به این موقعیت شغلی برسید اما حس می کنید هیچ وقت ترفیع پیدا نمی کنید و از نظر شغلی یک آدم کاملا شکست خورده اید.

مشخصه این نوع طرز تفکر، به کاربردن عبارت های مطلقی مانند همیشه، هرگز و تا ابد است. موقعیت های کمی در زندگی وجود دارند، که این قدر مطلق باشند؛ آنچه معمولا وجود دارد، در ناحیه خاکستری است؛ نه سیاه سیاه و نه سفید سفید.

بنابراین، این کلمات را جز در مواردی که واقعا صدق می کنند، به کار نبرید و به دنبال یافتن شرح دقیق تری از شرایط باشید. شما می توانید با این مسیله این طور کنار بیایید و با خودتان فکر کنید که من این شغل را خیلی دوست داشتم اما به فرد باتجربه تری داده شد.

این کار باعث ناراحتی من شد اما این به معنی این نیست که من کارمند خوبی نیستم. در آینده بازهم موقعیت های شغلی خوبی برایم پیش خواهد آمد؛ بنابراین من به کارم با جدیت ادامه خواهم داد تا هنگامی که آن موقعیت ها پیش آمد، آماده باشم

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد