حدود رابطه جنسی در دوران عقد

معمولاً در ازدواج هایی که در ایران انجام می شود، دوران نامزدی، دورانی قبل از رفتن زیر یک سقف است که دختر و پسر در آن به صورت شرعی و قانونی عقد کرده و به هم محرم می شوند.  در این دوران، رابطه ی دختر و پسر بسیار بیشتر و آزادتر از زمان قبل از عقد و محدودتر از دوران ازدواج و رفتن زیر یک سقف است. البته این محدودیت از کم تا زیاد با توجه به خانواده های دو طرف متفاوت است.  معمولاً دوران عقد را دوران شناخت می نامند. این دوران طلایی باعث می شود که دختر و پسر بهتر یکدیگر را شناخته و با روحیات و خواسته های هم آشنا شوند. در این دوران بسیاری از شناخت ها که یکی از مهم ترین آن‌ها شناخت جنسی دو طرف از هم است، صورت می گیرد. زیرا یکی از ویژگی‌های مهم ازدواج غیر از ایجاد رابطه‌ای دوستانه و محبت‌آمیز، فراهم آوردن رابطه‌ی جنسی است. رابطه‌ی جنسی، زن و مرد را بی‌درنگ در کنار هم قرار می‌دهد تا این‌که همسران در تمامی فعالیت‌های دیگر نیز با هم باشند.

دوران عقد از طرفی، دوران بسیار سختی برای زوج جوان است. در این دوران که معمولاً دختر و پسر گاهی با هم خلوت می کنند، کنترل کردن غریزه ی جنسی سخت است و همین موضوع این دوران را سخت می کند. خواسته ها و نیازهای جنسی یکی از مهم ترین مسائل و گاهی مشکل ساز ترین موضوعات پیش آمده در این دوران است. در دوران عقد، دختر و پسر از لحاظ قانونی و شرعی زن و شوهر هستند و می توانند نزدیک ترین رابطه ی زناشویی را با هم داشته باشند، ولی محدودیت هایی که جامعه و خانواده ها در این دوران قرار داده اند، باعث می‌شود که برقرای رابطه ی آزادانه جنسی در این زمان محیا نباشد.

رابطه ی جنسی دوران عقد از خود تعریفی دارد و این تعریف با توجه به خانواده های دو طرف، مخصوصاً دختر متفاوت است. اما واقعاً تکلیف دختر و پسر در این دوران چیست و آن‌ها چطور می توانند یکدیگر را از نظر جنسی ارضا نمایند؟ بسیاری از زوج ها با توجه به تعاریف مختلف خانواده های خود در این زمینه و بسط دادن یا کم کردن این دایره ی محدودیت به مشکل برمی خوردند. بعضی از زوج¬ها در این دوران بیش از حد رعایت کرده و به عبارتی حیا را در جای نادرست خود استفاده می کنند. در این دوران، هر زن و مردی وظیفه دارد که به خواسته های جنسی همسر خود در حد معقول پاسخ گوید. دختر و پسر می توانند با هم بیرون بروند، دست یکدیگر را بگیرند و علاقه شان را با لمس بدن یکدیگر بیشتر کنند، اما باید توجه داشته باشند که با توجه به سخت‌گیری خانواده ها در جلوگیری از بارداری دختر در این دوران، زوج در حد رابطه ی کامل جنسی پیش نروند.

بعضی از دختران در این دوران، از نیازهای ابتدایی همسران‌شان دوری کرده و آن را نادرست می دانند. آن‌ها برآورده کردن کوچکترین خواسته های همسر را به رفتن زیر سقف مشترک موکول می کنند و نمی دانند که اشتباه آن‌ها تا چه حد می تواند به رابطه ی سالم شان ضرر وارد نماید. نباید فراموش کرد که ازدواج در اسلام و جامعه‌ی ما، تنها راه ارضا کردن غریزه ی جنسی است و مسلماً یک پسر هم یکی از نیت های ازدواجش این موضوع است و اگر این نیاز های ابتدایی توسط دختر رفع نشود، احتمال کشیده شدن پسر به رابطه هایی غیر از ازدواج و دلسرد شدن او از همسرش، وجود دارد و چه خوب است که این نیازها توسط این راه حلال رفع و رجوع شود و البته پسر نیز باید متوجه باشد که برای خواسته هایش محدودیت بگذارد و همسرش را در سختی قرار ندهد.

البته در این میان، خانواده ها نیز بسیار نقش دارند. خانواده ها موظف هستند شرایطی را به وجود آورند که زوج عقد کرده بتوانند با یکدیگر تنها باشند و در تنهایی بعضی از نیاز های هم را رفع کنند. در مواقعی سخت‌گیری بسیار خانواده ها در این رابطه که حتی خلوت کردن دختر و پسر را برای لحظه ای درست نمی دانند، این موضوع ریشه دار شده و حتی ممکن است دختر از طرف شوهر و پسر از طرف همسرش مورد شماتت قرار بگیرد. نباید فراموش کرد که دختر و پسر در این دوران، کاملاً به هم حلال هستند و رابطه ی آن‌ها با هم نه تنها نادرست نیست، بلکه کاملاً درست و بجا است و در واقع همان رابطه ای است که اسلام به آن سفارش کرده است. از طرفی دیگر باید به زوج آموزش داده شود که دوران عقد محدودیت هایی هم دارد و هر زوجی برای تخطی نکردن از قوانین دوران عقد باید بتواند این حدود را رعایت کند.

البته باید توجه کرد، که چون اغلب بعد از دوران عقد مراسم عروسی برگزار می شود، برای خود زوج هم لازم است تا محدودیت ها را رعایت کرده و توقعات معقول از هم داشته باشند و از طرفی دیگر رابطه ی کاملاً آزاد زناشویی در دوران عقد ممکن است باعث از دست دادن اشتیاق افراد برای زودتر رفتن زیر یک سقف شود و از طرف دیگر، چون در دوران عقد، زوج بیشتر با هم آشنا شده و امکان به تفاهم نرسیدن و به دنبال آن جدا شدن‌شان وجود دارد، بهتر است که رابطه ی جنسی شان کنترل شود.

ازدواج راهی برای برطرف کردن نیازهای مهم زندگی افراد است و فردی که به ازدواج روی می آورد، یعنی ارضای نیازهایش را از درست ترین و برگزیده ترین راه ممکن انتخاب کرده است، درست نیست که پس از عقد نیز راه را بر او بست و او را در انتظار نگه داشت و این انتظار باعث پشیمانی او از ازدواج شود. بلکه باید با آموزش درست، راه را برای برآورده کردن خواسته هایش فراهم کرد.