دوبیتی های زیبا

***

چون شیشه عالمی همه گردن کشیده اند

تا از شراب عشق که را سرخ رو کنند

صائب

***

مکش ای طور با افسرده دلان گردن دعوی

که در خاکستر ما هم شراری می شود پیدا

طور: آتش طور

حزین لاهیجی

***

خـمـوشـیـش نـه ز اعـراض بـود دی که نداد

بـه لـب مـجـال سـخـن غـمـزه سـخـنـگـویش

محتشم کاشانی

***

بستم آن دل که بدان یار کمان ابرو، دل

سینه ی خود سپر تیر ملامت کردم

فرصت شیرازی

***

باز آید آب رفته ی هستی به جوی ما

روزی که خاک تربت ما را سبو کنند

صائب تبریزی

***

سر تو باد سلامت من اگر کشته شوم

بِکُش ای تُرک! که من تَرک سلامت کردم

فرصت شیرازی

***

نامحرم است بال مَلَک در حریم دل

این خانه را به آه مگر می توان رُفت و رو کنند

صائب

***

سرت گردم دل آزرده ی ما را چه می کاوی

در این گنجینه داغ بی شماری می شود پیدا

حزین

***

روزشان بادا سیه چون شام زلفت، گر کسان

نسبت روی ترا با مهر خاور می کنند

فرصت شیرازی

***

هر گلی دارید یاران بر سرم اکنون زنید

ورنه بر خاک مزارم بوته های خار هست

سها

***

پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز

حافظ

***

خود را بمن چنانکه نبودی نموده ای

افسوس آنچنانکه نمودی ، نبوده ای

خواجه حسین بخارایی

***

خلد آشیان نوشتن بروی سنگ قبر

پروانه ی ورود بباغ بهشت نیست

؟

***

در دل شکسته بود هزار آرزو به بزم

زان ساغری که بر سر ساقی شکسته بود

علی نقی کمره ای

***

شوریده شد از ناخن عشق این دل صد چاک

این زلف پریشان شده ی شانه ی عشق است

عرفی

***

بعد مردن بتو معلوم شود رنج حیات

رهرو آن لحظه بنالد که به منزل برسد

دقیقی مروزی

***

ای میر حاج کعبه روان را ز من بگوی

کان خانه ای که یار بود جای دیگر است

قراری گیلانی

***

کنید داخل اجزای نوشداروی ما

هرآن گیاه که برگش به نیشتر ماند

طالب آملی

***

پیش از تو آفرید قضا روزی ترا

تا چرخ فکر دانه نکرد آسیا نساخت

فارغ اصفهانی

***

به هوس می نگرم بر افق موی سپید

ذوق خواب است مرا در شب مهتابی خویش

عزیزالله کاسب

***

بیم طوفان زچه ما را که ز سر آب گذشت

گو بترس آی که ترا سیل فنا تا کمر است

؟

***

چرا ای مرگ ننمایی شتابی ؟

مگر یک عمر هم جان می توان کند ؟

فروغ شیرازی

***