1 - روانشناسان عصبانی نمیشوند! در باور فوق، ما به کلمه هیچ وقت برمیخوریم که یک کلمه مطلق است و این خود اولین نکته منفی درباره این باور است. چون درباره خصایص روانی و هیجانی انسانها هیچ کلمه مطلقی نمیتوانیم استفاده کنیم، چون انسان موجودی بسیار پیچیده، متفکر و انتخابگراست. ضمن این که عصبانیت جزو مکانیزمهای متعادلساز روانآدمی است که توسط خداوند در ذهن انسانها به ودیعه نهاده شده است ،چرا که اگر همین عصبانیت وجود نداشت انسان به مثابه دیگ بخاری بودکه سوپاپ اطمینان نداشت و بنابراین پس از گذشت چندین ساعت از کار این دیگ بخار ،ما شاهد انفجار این دیگ میبودیم. و مهمتر از همه این که اگر خشم و عصبانیت به هر دلیلی ابراز نشوند خود میتواند زمینهساز کینه، نفرت، دشمنی و انواع و اقسام بیماریهای روانی و جسمانی در آینده شود که به مراتب بدتر از ابراز خشم بهوجود آمده در آن موقعیت مشخص است. بنابراین چگونه میتوان انتظار داشت که یک روانشناس که خود به خوبی از عملکرد این فعالیت در ذهن و بدن خویش آگاه است خشم خود را فروخورد تا به او مهر تأیید روانشناس زبده را بزنند. در حالی که او قادر است با مکانیزمهای دفاعی پخته و پیشرفته همچون شوخطبعی باور فوق را به این شکل اصلاح کند. روانشناسان هم همچون دیگر مردم عصبانی میشوند، اما از شیوههای سالم برای ابراز آن بهره میگیرند.
ادامه مطلب ...رئیس انجمن مشاوره سازمان نظام روانشناسی گفت: در حال حاضر تعداد دخترهای مجرد 6.5 میلیون نفر است و تعداد پسرهای مجرد 5.9 میلیون نفر و تمایل دخترها به ازدواج با پسرهای کمسنتر واقعیتی است که در حال افزایش است.
شکوه نوابینژاد در گفتوگو با فارس، اظهار داشت: یکی از معضلاتی که در حال حاضر در ازدواج وجود دارد بالا رفتن میانگین سن خانمها است. میانگین سنی مردان مجر در طول 10 سال اخیر 1.7 سال افزایش داشته در حالی که طبق آمار میانگین سن خانمهای مجرد 4 تا 5 سال بیشتر شده است.
ادامه مطلب ...«دوست تو آدم خیلی با شخصیتی است.» «دیدی چطوری رفتار کرد، واقعا که آدم بی شخصیتی است!» استفاده از چنین عباراتی یا شنیدن این موارد اتفاقی شایع برای همه ماست. راستی کدام یک از ما می تواند ادعا کند که در مورد شخصیت دیگران تا به حال نظری نداده است.
واژه «شخصیت» برای همه ما آشناست اما آیا واقعا دیدی که ما از این واژه داریم منطبق بر یافته های روانشناسی است؟
«دوست تو آدم خیلی با شخصیتی است.» «دیدی چطوری رفتار کرد، واقعا که آدم بی شخصیتی است!» استفاده از چنین عباراتی یا شنیدن این موارد اتفاقی شایع برای همه ماست. راستی کدام یک از ما می تواند ادعا کند که در مورد شخصیت دیگران تا به حال نظری نداده است و از عبارت با شخصیت یا بی شخصیت در مکالمات روزمره خود استفاده نکرده است؟