بزرگترین مانع حل اختلافات خانوادگی چیست؟

بزرگ‌ترین مانع حل اختلافات خانوادگى، بیمارى اخلاقى خودبینى ‏و خودپسندى است. متأسفانه بسیارى افراد به این بیمارى مهلک مبتلا هستند. کسانی‌که به این بیمارى مبتلا باشند چشم عقلشان کور است. خوبی‌هاى خود را بزرگ می‌شمارند ولى بدی‌هایشان را نمى‏ بینند. وقتى این بیمارى با بیمارى عیبجویى از دیگران ضمیمه شود، غوغا می‌کند. گاه زن و شوهر هر دو مبتلا هستند و گاه یکى از آن‌ها. اگرهر دو نفر مبتلا باشند شبانه ‏روز دعوا و انتقاد دارند، هر کدام از آن‌ها عیب ‏دیگرى را مى‏ بیند و بزرگ جلوه می‌دهد و انتقاد می‌کند ولى ساحت وجودخودش را از هر گونه عیب و نقصى منزه می‌داند. و درصورتی‌که یکى از آن‌ها مبتلا باشد، فقط از دیگرى انتقاد می‌کند و خودش را پاک و بى ‏عیب می‌شمارد.   
چنانچه زن و شوهر به این بیمارى مبتلا باشند اصلاح آن‌ها بسیار دشوار است؛ چون خودشان را بى‏ عیب می‌دانند و به پند و اندرز گوش‏ نمی‌دهند. هنگامى که به برنامه‏ هاى خانواده صدا و سیما گوش می‌دهند، اگرعیبى گفته شود که در همسرشان وجود دارد، آن را خوب مى‏ فهمند و فوراً به ‏رخش می‌کشند، ولى چنا‌چه عیبى گفته شود که در خودش وجود دارد، اصلا توجه نمی‌کنند! کتاب‌هاى اخلاق ‏خانواده را مى‏ خرد و به همسرش می‌دهد که بخواند و به وظائف خودش عمل‏ کند؛ ولی در مورد خودش نیازى به‌خواندن کتاب نمى ‏بیند چون خودش را بى ‏عیب می‌داند! خودپسندى بعض افراد ممکن است آن ‌قدرعمیق باشد که حتى این بیمارى خویش را نیز نبینند.
معلوم است که حل مشکلات چنین خانواده ‏اى، بسیاردشوار بلکه غیر ممکن خواهد بود. با چنین وضعى یا باید تا آخر عمر با اختلاف و دعوا و کدورت و رنج و عذاب زندگى کنند، یا به طلاق و جدایى ‏و عواقب سوء آن تن در دهند.
بنابراین به همه خانواده ‏هایی که اختلاف دارند توصیه می‌شود که از خودبینى و خودخواهى دست‏ بردارند و حداقل احتمال بدهند که ممکن است در وجود آن‌ها نیز عیب و تقصیرى وجود داشته باشد.
در فرصت‏ مناسب، بدون تعصب و خودخواهى، همانند دو قاضى با انصاف و امین باهم بنشینند، موارد اختلاف را در میان بگذارند. بدون تعصب و قصد دفاع ‏به سخن یکدیگر خوب گوش دهند. هر یک از آن‌ها به ‌قصد اصلاح  و بدون‏ اغماض، قصور یا تقصیرات خود را یادداشت کند. آن‌گاه با هم تصمیم ‏بگیرند که در اصلاح عیوب خودشان بکوشند. اگر ضرورت وجود تفاهم وحل اختلاف را‌ احساس نمایند، بدین وسیله می‌توانند به تفاهم واقعى‏ برسند و صفا و آرامش و محبت از دست داده را بازیابند.
و چنا‌نچه خودشان را در این باره ناتوان مى‏ بینند، مى‏ توانند در ارجاع‏ امر به یک داور آگاه و خیراندیش و با ایمان و مورد اعتماد و با تجربه‏ تفاهم نمایند. و اگر این داور یا داوران از خویشان نزدیکشان باشد بهتراست. آن گاه به ‌قصد اصلاح و بدون پرده ‏پوشى، تمام موارد اختلاف را بدون‏ کم و زیاد در اختیار داور قرار دهند، و از او بخواهند که درباره آنان‏ داورى کند. سپس خوب به سخنانش گوش دهند و اگر اشکالى داشتند توضیح بخواهند. به قصد عمل، نظرهاى او را یادداشت نمایند، و همه را مو به ‏مو به اجرا درآورند و صفا و آرامش را به خانه باز گردانند. البته ‏ترک لجبازى و خودخواهى و تن دادن به این داورى، آسان‌ نیست ‏ولى انسان اندیشمندى که به بقاء و ثبات و آرامش و انس خانوادگى علاقه‏ دارد مى‏ تواند چنین امرى را بر خویشتن تحمیل کند و از ثمرات‏ ارزشمندش بهره مند گردد.
پدر و مادر و خویشان نزدیک عروس و داماد هم اگر به اختلاف‏آن‌ها پى بردند، بهتر است ‏بدون داد و فریاد و جانبدارى از یک طرف و تشدید اختلاف، موضوع ارجاع اختلاف به یک داور امین و با تجربه و خیر اندیش را با آن‌ها در میان بگذارند و در این باره یاریشان دهند تا به یارى‏ خدا اختلاف‌ هایشان برطرف گردد.
خدا در قرآن مى ‏فرماید: و چنانچه بیم آن را دارید که جدایى و نزاع‏ در بین زن و شوهر پیدا شود یک نفر داور از خویشان مرد و یک نفر ازخویشان زن برگزینید. که اگر قصد اصلاح داشته باشند خدا در میان آن‌ ها توافق به‌ وجود خواهد آورد. و خدا به همه چیز دانا و بر همه اسرار آگاه‏ است.