دیدگاه های مختلف تحول هویت "من" و "خود"

اریکسون کسی بود که در زمینه هویت در نوجوانی تلاشهای  زیادی انجام داد. اگر مفهوم واحدی وجود داشته باشد که تقریبا به طور جهانی تحول خود را در نوجوانی شرح دهد، آن تحول هویت می باشد و اگر یک نظریه پرداز وجود داشته باشد که تقریبا به طور جهانی به یاد آورده شود اریکسون است (شهر آرای، منتشر نشده). مارسیا، بلوس، لونیچر و کیگان هر یک به نو به خود در بسط و تصریح نظریه اریکسون در زمینه هویت و تحمل "من" سهم ویژه ای داشته اند. در زمینه مکانیزم تحول در دوره نوجوانی، بلوس با استفاده از نظریه ماهلر فرایند تفرد ثانویه را در دوره نوجوانی مطرح می کند، کیگان با زیر بنا قرار دادن نظریه پیاژه در زمینه تحول شناختی کوشش می کند انتقال از یک مرحله به مرحله دیگر را توضیح دهد. لونیچر نیز با استفاده از روشهایی خاص درصدد بود تا به سئوال اساسی دوره نوجانی "من کیستم" بپردازد، مارسیا نیز با ارائه چهار پایگاه هویتی سردرگم، پیش رس، در حال هویت یابی و موفق، توانست سطح قوت "من" و نیز امکان تمایز پایگاه های بهنجار از پایگاه های نابهنجار را فراهم سازد و این مزیتی بود که در نظریه های پیشین وجود نداشت. از دیگر مزیت های مدل مارسیا نسبت به مدلهای رقیب، گستردگی مطالعات انجام شده در سه دهه اخیر در زمینه تحول هویت و ارتباط آن با سایر حوزه های روانشناسی است