آیا اضطراب مداوم من بر فرزندانم اثر می گذارد؟

وقتی شخصی احساس گناه می کند معمولاً چنین افکاری دارد: "من مرتکب اشتباهی شدم و به همین دلیل آدم بدی هستم." یکی از بهترین کارهایی که می توانید برای خودتان انجام دهید، به چالش کشیدن خودگویی هایی است که منجر به احساس گناه می شوند. شما اکنون در حال دست و پنجه نرم کردن با یک مشکل اضطرابی ناخواسته هستید پس همینکه به این مشکل تان رسیدگی کنید به خودی خود کافی است! اگر احساس گناه را نیز به آن اضافه کنید، مشکل شما دو تا می شود: اضطراب و احساس گناه. تمرکز بر احساس گناه، باعث می شود شما منابع کمتری برای تخصیص به بهبودی اضطراب تان در اختیار داشته باشید.  

یکبار فعالانه در برابر تمرکز بر این فکر که بدلیل مضطرب بودن تان آدم بدی هستید (که درست نیست!)، مقاومت کنید، البته  فکر خوبی است که به تأثیر اضطراب خود بر فرزندان تان توجه کنید. اگرچه شما می خواهید فرزندان تان از مسائل امنیتی و خطرات واقعی در دنیا آگاه باشند اما برای آنها مهم است که با این اعتقاد رشد یابند که دنیا مکانی نسبتاً امن و قابل پیش بینی است و اینکه آنها می توانند بر سختی ها غلبه کنند. اینگونه افکار در مقایسه با این عقاید که دنیا مکان خطرناکی است و آنها نمی توانند بر این خطرات غلبه کنند، سازگاری سالم تری را به وجود می آورند. به نوع پیام هایی که از طریق آن با فرزندان تان ارتباط برقرار می کنید، توجه کنید. چنانچه پیام های آرامش بخش تری ارائه دهید، خودتان نیز می توانید احساس آرامش داشته باشید. همانطور که اگر با خودتان با اعتماد بیشتر و سرزنش کمتری صحبت کنید، فرزندان شما نیز این نگرش جدید شما را برمی گزینند.

همچنین، پذیرش اینکه شما با اضطراب دست و پنجه نرم می کنید و به دنبال کمک هستید، الگوی خوبی برای فرزندان تان است و می تواند آنها را تشویق کند که در مورد کمک خواستن در مواقع نیاز، احساس بهتری داشته باشند